Ayse Budaklier woont in de wijk Bospolder-Tussendijken (BoTu). Ze is goed in handwerken en onbewust heel circulair bezig. Oude truien haalt ze uit. Ze gebruikt de wol om er iets nieuws van te maken. Zoals een omslagdoek. Dat is een mooi cadeau én goed voor klimaat.
In haar jeugd verhuisde Ayse van Turkije naar Noord-Brabant. Sinds 22 jaar woont ze in BoTu. Samen met haar man, die een kledingatelier heeft. En met haar drie kinderen en drie kleinkinderen in de buurt.
Ayse spreekt goed Turks en Nederlands. Wijkbewoners kunnen altijd bij haar terecht. Ze brengt graag mensen bij elkaar. In het Huis van de Toekomst en daarbuiten.
Ayse, hoe doe je dat precies?
‘Op verschillende manieren. Bijvoorbeeld als milieucoach. Ik ga langs bij bewoners om te praten over energie en hoe je daar zuinig mee om kan gaan. En ik ben actief voor het Huis van de Toekomst. Ik help mee met allerlei activiteiten, zoals nu, tijdens deze open dag over kleding.’
‘Ik vind borduren, haken en breien leuk, maar ik heb ook nooit een keuze gehad. Als Turkse vrouw moet je leren handwerken. Dat hoort bij je opvoeding. En anders kan je niet trouwen. Kleding maken zit in mijn cultuur.’
Sinds wanneer zet je je in voor de wijk?
‘Nu een aantal jaren. In coronatijd zaten we allemaal thuis. Dat vond ik niks. Ik wilde vrijwilligerswerk doen waar mijn hart ligt. Dat vertelde ik aan mensen om me heen. Mijn gebeden werden verhoord, want ik kwam iemand tegen die me vertelde over Stichting Pauw. Daar zochten ze mensen die Nederlands en Turks spreken. Om langs te gaan bij Turkse bewoners om te praten over het energiezuinig maken van hun huizen. Dan hebben we het ook over andere dingen, bijvoorbeeld over hun taallessen.’
Wat bespreek je dan?
‘Ik moedig ze aan om erheen te gaan. En als ze al taalles hebben, vraag ik wie hun leraar of lerares is en wat ze allemaal leren. Ik praat en luister. Zodat we elkaar leren begrijpen. Heel laagdrempelig. Dat is mijn manier.’
Hoe heb je zelf het Nederlands goed geleerd?
‘Als kleuter kwam ik even naar Nederland, met mijn vader en een deel van ons gezin. De lagere school deed ik weer in Turkije. Op mijn 11e kwamen we definitief naar hier, met al mijn broers en zussen. Ik ging toen twee jaar naar een speciale internationale schakelklas. Die zijn er op diverse scholen om kinderen uit het buitenland de Nederlandse taal te leren.’
‘Ik trouwde op mijn 21e. Zoals dat in onze cultuur gaat: mijn man werkte. En ik was thuis om de kinderen te verzorgen en op te voeden. Ik ben altijd actief geweest op hun scholen, als overblijfmoeder. En bij de moskee.’
‘Sinds de kinderen uit huis zijn, ben ik actief met vrijwilligerswerk. In Turkije zeggen ze: “mensen die niet bezig zijn, roesten”. Ik wil niet niksen. Daarom ben ik altijd bezig met activiteiten verzinnen.’
Dat doe je nu ook voor het Huis van de Toekomst?
‘Ja, ik hoorde dat je er brood kan bakken bij de oven in de binnentuin. Daar ontmoette ik bakker Bart. Brood eet je samen, vinden we allebei. Daar wil je mensen voor uitnodigen. Maar hoe bereik je de buurt met alle culturen? Mijn taal begrijpen ze vaak beter dan die van Bart. Dus daar help ik hem mee.’
‘Gastvrijheid zit in mijn bloed. Samen zijn en samen doen. Eten en drinken doe je niet alleen. Als je mensen open ontvangt, dan wordt het gesprek warmer. Dan wil je delen. Het eten en de warme gesprekken.’
Komen er steeds meer wijkbewoners langs?
‘Ja, en niet alleen voor het bakken. Maar vooral om te praten. We nemen het leven door. Luisteren naar elkaar, steunen elkaar. Dat deden we ook in coronatijd. Dat is zo fijn.’
‘Wat we hier ook graag samen doen is handwerken. Terwijl we kletsen, halen we oude truien uit elkaar en maken nieuwe dingen van de wol. Bijvoorbeeld een handige omslagdoek.’
‘Het liefst geef ik die daarna als cadeautje weg. Dat is toch veel leuker dan een bos bloemen voor iemand kopen? En omdat je stoffen opnieuw gebruikt, is het ook veel beter voor het milieu.’
Whatsapp
E-mail
Kopieer Link
